We besteden zoveel tijd aan proberen te zijn wie anderen vinden dat we moeten zijn. We buigen onszelf in vormen die passen bij verwachtingen, vergelijkingen en oordelen. Toch ligt de diepere waarheid in het feit dat vrijheid niet komt door aan die eisen te voldoen, maar door eindelijk volledig onszelf te zijn.

Dit is de lof die we zelden geven: niet aan succes, niet aan uiterlijk, maar aan het stille, unieke wonder van wie we al zijn.

De ontdekking van anders zijn

Tien jaar geleden stuitte ik op een onverwachte ontdekking: ik heb afantasie. Ik kan niet visualiseren met mijn geestesoog. Wanneer geleide meditaties me uitnodigden om me stralende energiebollen of briljante kleuren voor te stellen, voelde ik wel rust, maar zag ik alleen duisternis.

In het begin dacht ik dat ik iets miste. Mijn vrienden beschreven visioenen, kleuren en reizen tijdens psychedelica, maar ik zag alleen maar mijn oogleden. Vreemd genoeg waren mijn dromen anders: levendig, filmisch, meeslepende avonturen. En mijn broer Olivier stond aan de andere kant van het spectrum, met hyperfantasie, een visuele verbeelding zo sterk dat hij het over de realiteit zelf kon projecteren.

Let wel, dit betekent niet dat ik me niets kan voorstellen, maar meer dat mijn verbeelding en herinneringen conceptueler en emotioneler zijn. Ze bestaan uit gedachten, gevoelens en sensaties in plaats van beelden.

Dit contrast deed me afvragen: zou ik visualisatie kunnen ‘ontgrendelen’? Zou het me creatiever, bekwamer, completer maken? Misschien zou het me helpen gezichten beter te herkennen. Het is een beetje gênant om vrienden niet te herkennen als ze alleen maar hun kapsel of kledingstijl veranderen.

Zwakte omzetten in kracht

Ik heb het jarenlang geprobeerd. Visualisatieoefeningen, psychedelica, eindeloze pogingen, maar niets werkte. Langzaam openbaarde zich echter iets anders: mijn zogenaamde beperking bleek een kracht te zijn.

Omdat ik geen denkbeeldige beelden kan oproepen, dwaalt mijn geest niet af. Ik leef verankerd in het huidige moment. Ik kan direct van context wisselen, van het ene onderwerp naar het andere gaan zonder afleiding. Mijn geheugen is verbazingwekkend. Ik onthoud bijna alles wat ik lees of ervaar, alsof het gebrek aan innerlijke beelden elk ander vermogen heeft verscherpt.

In een wereld vol afleiding is dit geen handicap. Het is een superkracht.

En dus stopte ik met verlangen naar een andere geest. Ik omarmde degene die ik had gekregen.

Pas op: je bent misschien niet wie je denkt dat je bent

Je zegt misschien tegen jezelf, “Ik kan niet schilderen.” Maar dat klopt niet helemaal. Dat is gewoon een verhaal dat je jezelf vertelt. Je hebt simpelweg niet besloten om tijd vrij te maken om het te leren. Met inspanning kun je in bijna alles competent worden.

Maar competentie is geen roeping. Wat belangrijk is, is ontdekken waar je hart naar verlangt – en dat met overgave nastreven. Ieder van ons is geboren met verschillende aanleg, sterke en zwakke punten. We zijn getraind om te ‘repareren’ wat ontbreekt, maar het leven is beter besteed aan het versterken van wat al van ons is.

De vrijheid om jezelf te zijn

Lijden komt voort uit het leven van een script geschreven door anderen: ouders, leeftijdsgenoten, bazen, cultuur, en door de verhalen die we onszelf vertellen over wie we zouden moeten zijn. We spelen rollen, dragen maskers en klampen ons vast aan identiteiten, alsof het vasthouden ervan ons veilig zal houden. Maar in plaats daarvan verstikken ze ons.

De bevrijdende waarheid is dit: de meeste mensen letten niet zo op jou. Ze zijn te zeer verdiept in hun eigen worstelingen. Het moment dat je stopt jezelf te vervormen voor hun goedkeuring, herwin je een verbazingwekkende vrijheid. Wanneer je inziet dat niemand echt om je geeft, ben je bevrijd van de tirannie van het optreden.

Ook is pijn, of het nu komt door kritiek, afwijzing of falen, alleen ondraaglijk wanneer je gelooft dat het je definieert. Als je je niet meer zo sterk identificeert met het ‘gekwetste zelf’, ontdek je een dieper zelf dat onaantastbaar is. De wereld mag dan nog steeds chaos op je pad brengen, maar je geeft het niet langer de sleutels tot je innerlijke vrede.

Minder geven om dingen betekent geen apathie. Het betekent de angstige greep loslaten, een stap terug doen in de kosmische komedie, en beseffen dat het leven een spel is, geen straf. Wanneer je de zware ernst laat vallen, merk je dat je meer lacht, meer creëert, meer leeft.

Authenticiteit = Vrijheid

De uitnodiging is eenvoudig maar diepgaand: wees jezelf, niet het zelf dat de maatschappij verwacht, niet het zelf dat je hebt ingestudeerd, niet het zelf dat je denkt te ‘moeten’ zijn, maar het pure, unieke, eerlijke zelf dat tevoorschijn komt als je stopt met doen alsof.

Authenticiteit gaat niet over perfect worden. Het gaat over het laten vallen van het masker. Als je dat doet, ontdek je een vreemde paradox: hoe minder je geeft om geaccepteerd worden, hoe meer het leven je accepteert.

Dus, stop met acteren. Stap uit de schijnwerpers. Lach om het absurde. Dans met het bestaan.

Want wanneer je stopt met geven om wie je zou moeten zijn, ontdek je eindelijk de vrijheid van wie je al bent.