Deze week was ik in Finse, Noorwegen om te trainen voor een komende poolexpeditie. De training hield in dat ze tot 25 km per dag moesten skiën terwijl ze een slee van 130 pond trokken in sneeuwstormen, in ijskoude tenten moesten slapen en uitgedroogd voedsel moesten eten met alleen een schep als toilet. Het was pijnlijk, koud en moeilijk en toch hield ik ervan.

Ik heb me vaak afgevraagd waarom veel ondernemers zoals ik houden van avontuurlijke reizen en extreme sporten. Het lijkt ironisch, want we hebben alles waar we ooit op konden hopen. Dit is dubbel ironisch omdat ik dankbaar en optimistisch gebouwd ben. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet dankbaar ben voor alles wat het leven me heeft gegeven: een geweldige familie, veel goede vrienden, gezondheid, de mogelijkheid om mijn doel na te streven, de vrijheid om op onderzoek uit te gaan en een aanleg voor geluk.

Waarom brengen we onszelf dan in situaties waarin we onszelf juist die dingen ontzeggen waar we dankbaar voor zijn en het risico lopen alles te verliezen?

Ik herinner me nog levendig dat ik in 2000 in een Formule 1-wagen reed. Toen ik het tot het uiterste dreef, vertraagde de tijd. Ik heb me nog nooit zo levend gevoeld als op dat moment, toen ik wist dat als ik nog sneller ging, ik de controle zou verliezen. Na een leven lang professionele en persoonlijke risico’s te hebben genomen, als tech-oprichter en investeerder die ervan houdt om te heliskiën, kitesurfen en vele soorten avontuurlijke reizen te maken, heb ik een paar inzichten.

1. Liefde voor flowtoestanden

Flow-toestanden zijn magisch. Het zijn van die momenten waarop al het andere verdwijnt en je in sync raakt met je omgeving, één wordt met je omgeving en op het hoogste niveau functioneert. Toch zijn ze vluchtig en niet de norm voor de menselijke conditie.

Zoals ik in mijn komende recensie van Stealing Fire zal uitleggen, zijn extreme sporten een geweldige manier om flow-toestanden te benutten omdat ze focus en concentratie vereisen. Het risico van de dood lijkt de apengeest tot bedaren te brengen. In mijn geval is mijn geest om te beginnen nogal stil, mogelijk omdat ik lijd aan afasie. Maar ik houd nog steeds van die meditatieve staat waarin ik terechtkom als ik in de diepe poeder ski, het landschap in me opneem en door de bomen weef in een vloeiende dans. Ik vind het ook heerlijk om tijdens het kitesurfen of kitefoilen boven de golven te vliegen, de zon op mijn gezicht te voelen, de wind in mijn haar en de geur van de oceaan om me heen, de contouren van de golven onder mijn voeten te ervaren.

En zo was het vorige week. Ik was uitgeput, trok mijn slee in een white-out sneeuwstorm waarin ik niet kon zien of ik omhoog of omlaag ging. Mijn hele gezichtsveld was 100% wit. Ik concentreerde me alleen maar op mijn ademhaling en liet mijn ene voet ritmisch glijden en daarna de volgende: één, twee, één, twee, steeds maar weer. Ik kwam in een soort trance waarin ik me één voelde met de elementen. Onze geest moet niet van lege doeken houden, want ik begon te hallucineren dat we in een vallei waren met in de verte een schuilplaats die hoop op beschutting bood. Op dat moment begreep ik hoe reizigers die verdwaald zijn in de woestijn de fata morgana van een oase kunnen zien. (Voor de duidelijkheid, ik gebruikte geen enkele stof, psychedelisch of anderszins).

Dit wil niet zeggen dat extreme sporten en avontuurlijke reizen de enige manier zijn om een flow-toestand te bereiken. Integendeel, ik ervaar ze door meditatie, psychedelica, tantrische seks of wanneer ik in de zone ben tijdens padel of tennis. Dit zijn allemaal verschillende modaliteiten die we kunnen gebruiken om dezelfde staat te bereiken.

In het Westen is de meest gebruikelijke manier die mensen gebruiken om een flow-staat te bereiken het beheersen van een vaardigheid. Het is altijd wonderlijk om getuige te zijn van deze vertoningen van magie. We kunnen altijd zien wanneer we er getuige van zijn. Daarom hebben we zoveel ontzag voor de dapperheid van Federer, Messi of Jordan en belonen we hen dienovereenkomstig. Ik heb dit in zoveel contexten meegemaakt: Steve Jobs op het podium zien staan, de goochelshow van Derren Brown bijwonen, naar Hamilton op Broadway luisteren, maar ook in talloze andere momenten van “normale” mensen die een vaardigheid onder de knie hadden.

De enige vereiste om een vaardigheid te gebruiken als middel om een flow-staat binnen te gaan is beheersing. Terwijl ik leerde skiën, tennissen of kitesurfen, was ik nooit in een flow-staat. Ik concentreerde me op techniek en herhaling. Pas als je iets zo onder de knie hebt dat het proces op de achtergrond kan verdwijnen, kun je in de zone zijn. Je wordt goed beloond, maar je moet er wel de nodige uren in steken.

Daarom raad ik extreme sporten en avontuurlijke reizen aan. Ze zijn een kortere weg. Je hebt geen meesterschap nodig. Ik kan beamen hoe weinig vaardigheden ik echt heb als het gaat om overleven in de kou en langlaufen, maar de gevaren die ermee gepaard gaan richten je aandacht en werken als een flow-state genererende machine.

2. Een gevoel van betekenis ingebakken in de menselijke conditie

Mensen lijken een ingebakken behoefte te hebben aan het voelen van gevaar en spanning. Het is waarschijnlijk in onze psyche ingebouwd omdat we gedurende het grootste deel van het bestaan van de homo-sapiens geconfronteerd werden met de dood door andere mensen, wilde dieren en de natuur zelf.

Daarom hebben veel van mijn vrienden in het leger vaak moeite om zich aan te passen als ze thuiskomen van actieve dienst. De alledaagsheid van het moderne leven lijkt saai vergeleken met de situaties van leven en dood waar ze dagelijks mee te maken hebben. Kleinere traditionele vriendschappen verbleken in vergelijking met de band die ze hebben met hun wapenbroeders.

We hebben het gevoel dat er iets leegs en onbevredigends is aan de aard van het moderne leven waarin alles veilig, gezuiverd en oppervlakkig is. Misschien hebben we allemaal een beetje gevaar en risico nodig om onszelf eraan te herinneren waarvoor we leven.

Extreme sporten en avontuurlijke reizen zijn zo’n vorm van synthetisch risico. We lopen risico’s, maar in een gematigde en gecontroleerde omgeving. We willen het lijden en de ontberingen van een echte oorlog niet meemaken, maar onze psyche moet de spanning en de mogelijkheid van risico’s voelen.

Het is de moeite waard om op te merken dat veel “riskante” dingen minder riskant zijn dan ze op het eerste gezicht lijken. Toen ik mijn ouders vertelde dat ik McKinsey verliet toen ik 23 was, waren ze geschokt. Ik was net gepromoveerd tot vennoot. Ik verdiende bijna tweehonderdduizend dollar per jaar. Tot nu toe had ik nog nooit gefaald in iets wat ik probeerde. Ze verlieten niet alleen de veiligheid en het prestige van de baan, maar maakten zich ook zorgen dat een mislukking me zou verpletteren.

In zekere zin hadden ze gelijk. Met mijn eerste startup ging ik van nul naar held. Ik liet het bedrijf in twee jaar tijd uitgroeien tot een brutomarktomzet van meer dan $10 miljoen per maand met meer dan 100 werknemers. Ik stond op de cover van elk tijdschrift en was een held van de internetrevolutie in Frankrijk. Toen stortte alles in. De internetzeepbel barstte en ik ging van held naar nul en verloor alles. De ergste angsten van mijn ouders waren bewaarheid.

Maar wat was ik echt kwijt? Ik had vertrouwen in mijn capaciteiten. Zelfs als ik een tijdje op hun bank moest slapen, maakte ik me geen zorgen dat ik zou verhongeren. In het ergste geval kan ik altijd nog terug naar McKinsey of een gewone baan nemen. Ik wist dat mijn vaardigheden waardevol en gewaardeerd waren. In ruil daarvoor leefde ik een doelgericht leven. Ik had een heldere focus en een gevoel van missie. Daarom heb ik er uiteindelijk voor gekozen om internetondernemer te blijven. Ik was er toch niet aan begonnen om geld te verdienen. Ik wilde gewoon iets opbouwen uit het niets en technologie gebruiken om de wereld beter te maken. Omdat de zeepbel was gebarsten, dacht ik dat wat ik ook zou bouwen niet per se heel groot zou zijn, maar dat deerde me niet. Uiteindelijk had ik het mis en slaagde ik in mijn stoutste dromen.

Hetzelfde geldt voor de risico’s van avontuurlijke reizen. Het risico op overlijden is extreem klein. Ik denk dat mensen echt bang zijn voor het ongemak dat ze zullen ondervinden. Het is waar dat je te maken krijgt met ongemak, maar in ruil daarvoor krijg je een gevoel van voldoening door vastberadenheid en doorzettingsvermogen dat ongeëvenaard is in het hedendaagse leven.

3. Dankbaarheid

Mensen waarderen wat ze hebben het meest als ze het dreigen te verliezen. Ik ben heel dankbaar, maar elke keer als ik terugkom van een week kamperen, word ik zo dankbaar voor alle kleine dingen die we als vanzelfsprekend beschouwen. Ik heb echt ontzag voor de magie van het moderne leven. Ik verwonder me over een licht dat aangaat met één druk op de knop, over de mogelijkheid om warm water uit een kraan te laten stromen, om nog maar te zwijgen over het gemak van sanitaire voorzieningen binnenshuis. Ik ben ook oneindig dankbaar voor de culinaire hoogstandjes die beschikbaar zijn in de moderne samenleving, waar elke combinatie van smaak en aroma’s mogelijk lijkt te zijn.

En laat ik maar niet beginnen over de magie van moderne communicatie en reizen. In wezen hebben we allemaal toegang tot de totale kennis van de mensheid in onze zakken, in een apparaat dat ook dienst doet als gratis draadloos videocommunicatiesysteem. We kunnen in contact staan met talloze mensen van over de hele wereld. Bovendien hebben we de middelen om ze aan de andere kant van de wereld in minder dan 24 uur op te zoeken. Dit zijn prestaties die in het verleden niet alleen onmogelijk, maar zelfs ondenkbaar zouden zijn geweest. Ze zijn zo bijzonder dat ze aanvoelen als echte magie!

4. Openstaan voor serendipiteit

Tijdens mijn poolexpeditietraining deelde ik een aantal nachten een tent met Dr. Jack Kreindler. Die magische combinatie van een lange periode samen doorbrengen en samen tegenslagen trotseren, waarbij we echt op elkaar waren aangewezen om te overleven, zorgde ervoor dat we snel vrienden werden. Ik begon te houden van zijn intellect, persoonlijke missie, directheid, schunnige gevoel voor humor en hang naar avontuur.

De ware magie was echter dat dit volledig ongepland was. Als hij naar me had uitgestoken en had gezegd dat ik interessant klonk en dat we samen moesten gaan kamperen om elkaar te leren kennen, had ik nee gezegd. Ik leid een druk leven. Maar dat is de toevalligheid die ontstaat als je ja zegt tegen de kansen die zich voordoen en ik weet zeker dat we nog jaren vrienden zullen blijven.

5. Nieuwe leerervaringen

Er is iets moois aan iets nieuws leren. Jezelf in een nieuwe, onbekende omgeving plaatsen is een geweldige manier om nieuwe vaardigheden te leren, nieuwe neurale verbindingen te creëren en jezelf jong te houden.

Ik heb in mijn leven veel gekampeerd bij warm weer, maar ik had nog nooit gekampeerd bij koud weer, behalve die nacht dat ik per ongeluk vast kwam te zitten in een griezelige sneeuwstorm in augustus in Yellowstone, volkomen onvoorbereid en slecht uitgerust. En hoewel ik een geweldige skiër ben, had ik nog nooit langlaufen gedaan.

Ik heb zoveel moeten leren tijdens de laatste week: hoe de tent zo op te zetten dat hij niet wegwaait door de Antarctische winden; hoe te langlaufen met een pulk van 130 pond; hoe sneeuw te smelten voor water en koken in de tent; hoe warm te blijven tijdens dit alles; en nog zoveel meer.

Ik ontdekte ook dat Finse de sneeuw kiten hoofdstad van de wereld is, dus ik besloot mijn verblijf te verlengen om sneeuw kiten te leren. Daarom denk ik erover om mijn reis naar Antarctica te verlengen. Het is de bedoeling dat ik in januari de laatste graad naar de Zuidpool ski. Nu denk ik dat ik ook terug moet vliegeren van de Zuidpool naar station Hercules.

6. Helderheid van denken

Jezelf uit je dagelijkse routine halen is een geweldige manier om na te denken en te reflecteren. We hebben vaak gedachten die op ons wegen en die een beslissing rechtvaardigen. Maar de drukte van het moderne leven en de emoties van gevangen zijn in het moment maken het moeilijk om verder te gaan dan ons reptielenbrein en helder, onpartijdig denken te activeren.

Avontuurlijke reizen halen je uit je normale omgeving en de ogenschijnlijke risico’s helpen je om in een hypnogene staat te komen waarin oplossingen uit het niets lijken te komen. Je kunt problemen in een nieuw licht zien en de rationele oplossing vinden voor de problemen waarmee je geconfronteerd wordt, zodat je een actieplan en een koers kunt uitzetten.

7. Geaard blijven

Succes behalen kan soms betekenen dat je het verschil tussen behoeften en wensen uit het oog verliest. Ervaringen zoals pooltraining kunnen het verschil kristalliseren en ons eraan herinneren dat we eigenlijk maar heel weinig behoeften hebben: gezondheid, water, voedsel, onderdak en gezelschap.

Conclusie

Dit is wat het leven is. Een lappendeken van ervaringen die we samen met onze familie en vrienden samenstellen of waar we in terechtkomen, en die we samen met de bredere gemeenschap herbeleven in onze hervertellingen, waarvan de herinneringen onze harten en geesten levend houden.

Het grootste risico is er geen te nemen. Als je aan de basisbehoeften in de behoeftehiërarchie van Maslow voldoet, zeg dan ja tegen avontuur, kansen en schijnbaar riskante ondernemingen. Ze zijn minder riskant dan ze lijken en je zult je levendiger voelen, magische stroomtoestanden binnengaan, een diepgaand gevoel van doelgerichtheid krijgen, dankbaarheid leren en nieuwe magische ontmoetingen en ontdekkingen hebben terwijl je je geest schoonmaakt.

Als nieuwe ouder moedig ik het nemen van positieve risico’s bij mijn zoon al aan. Hij vindt het heerlijk om meegenomen te worden op alle avonturen. Ik doe hem in een draagdoek en hij gilt van genot als de wereld voorbij vliegt terwijl we fietsen, skiën en in het algemeen als gekken rondrennen. Op dit moment houd ik hem bij zijn vingers vast terwijl hij zijn eerste stapjes probeert te zetten.

Ga naar buiten en leef!