ดูสิ ฉันไม่คิดว่าจะชอบหนังสือเล่มนี้ ฉันหยิบ Dungeon Crawler Carl ขึ้นมาอ่านในช่วงสุดสัปดาห์เพราะคิดว่ามันคงเป็นเกม LitRPG ธรรมดาๆ อีกเกมหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นเรื่องราวที่ดุร้าย ฉลาด และอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาดที่เหนือกว่าหนังสือประเภทเดียวกันมาก

เนื้อเรื่องนั้นไร้สาระอย่างน่ายินดี — โลกถูกดัดแปลงให้กลายเป็นรายการเรียลลิตี้โชว์ที่โหดเหี้ยมและน่าติดตาม และคาร์ล ฮีโร่ของเรา (พร้อมกับเจ้าหญิงโดนัท แมวจอมเผด็จการของเขา) เป็นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันที่โชคร้าย แต่สิ่งที่น่าตกใจก็คือ ภายใต้เลือดสาด ความวุ่นวาย และตัวตลกก๊อบลินที่ถือเลื่อยไฟฟ้า (ใช่แล้ว มันเกิดขึ้นได้) โลกนี้มีประสิทธิภาพอย่างไร้ความปราณี มันเหมือนกับการเริ่มต้นในความฉลาดของมัน — ระบบเกมมิฟิเคชันนั้นแน่นหนา แรงจูงใจนั้นชัดเจน และวงจรความก้าวหน้าก็น่าติดตามสุดๆ

คาร์ลเป็นผู้ก่อตั้งที่ไม่เต็มใจแบบที่ฉันสามารถเข้าใจได้ เขาเป็นผู้นำ ปรับตัวอยู่เสมอ เรียนรู้จากความล้มเหลว และสร้างพันธมิตรแบบเรียลไทม์ เขาไม่ได้เริ่มต้นเป็นฮีโร่ แต่เขากลายเป็นฮีโร่โดยทำซ้ำอย่างรวดเร็วและไม่ยอมเลิก เรื่องราวดำเนินไปอย่างกระชับ รุนแรง และเต็มไปด้วยช่วงเวลาที่ทำให้ฉันสนใจ ฉันพบว่าตัวเองกำลังคิดว่านี่จะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหากอีลอน มัสก์ ฮันเตอร์ เอส. ธอมป์สัน และเทอร์รี แพรตเชตต์ ร่วมกันเขียนเกมสำรวจดันเจี้ยนหลังจากเข้าค่ายอายาฮัวสกา

มันคือวรรณกรรมใช่ไหม? เลขที่ มันเป็นหนังสือที่สร้างความติดใจ ฉลาดล้ำสุดๆ และเป็นหนึ่งในหนังสือที่ให้ความบันเทิงที่สุดที่ฉันเคยอ่านมาในปีนี้หรือเปล่า? อย่างแน่นอน!