Toen ik klein was wist ik al dat ik een hond wilde, het liefst een Labrador. Ik weet nog dat ik mijn ouders smeekte om er een te kopen. Uiteindelijk zagen ze de wijsheid van mijn verzoek in en Ucla werd lid van onze familie. 16 jaar lang was hij een constante in mijn leven met zijn prachtige amandelvormige ogen en onverzadigbare dorst naar het leven. Ondanks het ontbreken van de juiste training, wist hij altijd instinctief wat hij moest doen. Hij rende altijd rechts van mijn fiets op open wegen met precies mijn snelheid. We speelden een spelletje waarbij ik op alle mogelijke manieren een bal van hem moest stelen om te kunnen apporteren. Als ik faalde in mijn pogingen, begon hij de bal aan de zijkant van zijn mond te leggen zodat ik hem makkelijker van hem kon stelen. We hebben genoten!

Als je eenmaal gezegend bent met de liefde en het gezelschap van een hond, kun je je een leven zonder hond niet meer voorstellen. Ik heb jaren naar een nieuwe Labrador verlangd. Ik wist echter dat het oneerlijk zou zijn tegenover de hond en tegenover mij als ik hem zou krijgen terwijl ik in een piepklein appartement in New York woon en volledig overwerkt ben van McKinsey of welke startup ik ook run. Ik wachtte mijn tijd af. Na de verkoop van Zingy kon ik het me eindelijk veroorloven om een landhuis met een grote tuin te kopen en mijn kinderdroom uit te laten komen!

Mijn vriendin wilde een Rottweiler, dus we hebben wijselijk een compromis gesloten en ze allebei gekregen! Zij zocht naar fokkers, las boeken over hoe te selecteren tussen alle puppies, terwijl ik door de modder moest rollen en met ze spelen. Ik kan je niet vertellen hoe schattig Rottweiler en Labrador puppies zijn. Het is een wonder dat we uiteindelijk maar twee honden hebben! Harvard werd geboren op 2 maart 2005 en ik ontmoette hem 5 weken later voor het eerst. Hij was zo wit dat hij de bijnaam “sneeuwbal” had gekregen. Ik moet toegeven dat hij niet de puppy was die we hadden uitgekozen. Toen we 2 weken later terugkwamen om onze hond te halen, was hij de enige die nog over was. We waren helemaal hierheen gereden en hij was gewoon te schattig om niet mee naar huis te nemen. En zo kwam Harvard in mijn leven.

Mijn vader had mijn eerste Labrador Ucla genoemd omdat dat het jaar van de “U” in hondennamen zou zijn en hij zijn MBA aan UCLA had gedaan. Omdat ik naar Princeton was gegaan, dacht ik dat het grappig zou zijn als mijn lab Harvard zou heten en op mijn wenken bediend zou worden. Ik besefte niet dat hij een spastische bal van manische waanzin zou worden die eigenlijk “Nee!” had moeten heten. In de loop der jaren heb ik vaak gezegd: “Harvard, nee! Nee, nee, noooooooooo…” omdat er onvermijdelijk een ramp zou volgen.

Zo liefdevol en schattig als hij was, zo persoonlijk was hij zeker. Hij had altijd de gave om het stomste te doen wat hij op een bepaald moment kon doen. Bovenal was hij een ondeugende veelvraat die er zeker niet boven stond om zijn bedrog, charme, knappe uiterlijk en alle andere trucjes uit het boekje te gebruiken om aan eten te komen. Hij had een speciale gave om zwakke schakels te herkennen, vooral kinderen en nieuwkomers die zijn snelheid en behendigheid onderschatten. Ik kan met zekerheid zeggen dat geen enkele andere hond het eten op iemands bord zo snel kan stelen als hij. Hij wachtte geduldig tot mijn gasten wegkeken van hun maaltijd en in een oogwenk kwam hij onder de tafel vandaan om hun bord leeg te eten met de snelheid en precisie van een ninja en een alligator.

Wat eten betreft was hij onverzadigbaar. Fruit, groenten, vlees, vis en alles daartussenin. Hij was de ultieme alleseter, altijd blij om alles te proeven. Elke dag ging hij onder mijn douche staan en overwoog hij of hij de zeep zou opeten. Hij zou er een likje aan geven en besluiten dat het niets voor hem was. Onvermijdelijk kwam hij de volgende dag terug, voor het geval de zeep ‘s nachts lekkerder was geworden, om het nog eens te proberen. Jaren later hapte hij eindelijk toe en at het op. Hem kennende genoot hij er misschien wel van!

Het is moeilijk voor te stellen hoe anders hij was dan Bagheera. Zo evenwichtig, elegant, kalm en liefdevol als zij is, zo stuntelig en onhandig als hij is, maar met zijn eigen vorm van schattige agressieve liefde – je kussen terwijl hij je op je hoofd slaat en over je heen ligt.

Ik herinner me dat ik Bagheera naar de dierenarts bracht voor haar controle. Nadat de dierenarts klaar was, opende hij zijn brokjesdoos, terwijl zij geduldig bleef zitten en ze voorzichtig uit zijn hand at. Toen Harvard aan de beurt was, opende hij meteen de doos met brokjes. Harvard sprong erin en inhaleerde kilo’s brokjes terwijl drie verplegers en de dierenarts hem uit de doos probeerden te trekken.

Bij de barbecues die ik organiseerde, bad hij altijd voor de onschuldigen. Het is hem ooit gelukt om meer dan 30 hamburgers en 20 hotdogs te eten. Onnodig te zeggen dat we zijn maag moesten leegpompen en dat hij het ternauwernood haalde. Een paar maanden later liet een van de gasten de brokjesdoos dicht, maar niet op slot, en we vonden hem erin liggend, slapend midden in het bewijsmateriaal!

Verhuizen naar Cabarete was het met hem eens. Hoewel hij het rennen in de sneeuw miste, was hij duidelijk dol op water en bracht hij zijn dagen door in zowel de oceaan als het zwembad als hij niet achter frisbees aan zat.

Uiteraard gingen zijn slinkse pogingen om eten te stelen door en leerde hij onze toorn te vermijden door zijn buitenschoolse eetgedrag uit het zicht te doen. Ik herinner me dat Otilia hem discreet de kamer uit zag lopen met zijn hoofd op een grappige manier schuin. Hij had de koelkast geopend. Nadat hij de inhoud had bekeken en zich realiseerde dat we hem niet rustig zouden laten eten, nam hij vakkundig een kom cornflakes in zijn mond terwijl hij probeerde weg te rennen. We slaagden er dit keer in om zijn ontsnappingspoging te onderscheppen en legden hem zelfs een soort dieet op.

Dat wil niet zeggen dat hij geen voedsel meer stal. Bij hem was dat nooit echt een optie, omdat alles overeenkwam met zijn smaakpapillen. De laatste tijd heeft hij zijn dieet aangepast aan zijn nieuwe Caribische omgeving. Hij had een voorliefde voor kokosnoten, die hij opende en vakkundig schoonveegde.

Ik neem aan dat het geen verrassing is dat zijn vroegtijdige dood het gevolg was van iets dat hij at. Hij was zo gezond en robuust geweest, hij had al zijn vorige pogingen om zich dood te eten overleefd, dat het ondenkbaar was dat het deze keer anders zou zijn. Zoals gewoonlijk overlaadde ik hem met liefde en vloeistoffen om hem er doorheen te helpen, maar deze keer was het niet genoeg en faalden zijn lever en nieren en op zaterdag verliet hij me voorgoed.

Hij is al negen en een half jaar een vaste waarde in Bagheera en mijn leven en het is moeilijk om je voor te stellen dat je elke ochtend wakker wordt zonder zijn zijdeachtige oren en kroezelige neus. Hoeveel hij ook van eten hield, hij hield nog meer van ons en laat een enorm gat in ons hart achter. Het is zo moeilijk te bevatten dat hij niet meer leeft. Nog maar 10 dagen geleden was hij gezond en gelukkig, maar wel een beetje boos dat ik zijn pogingen om het varken te stelen dat we voor mijn 40e verjaardag hadden gebraden, had verijdeld.

Dit herinnert ons eraan hoe kwetsbaar het leven is en hoe belangrijk het is om het beste uit het heden te halen. Maar eerlijk gezegd interesseert de levensles me niet, het is gewoon klote en ik mis hem vreselijk. Dat gezegd hebbende, hij heeft een leuk en heerlijk leven gehad en ik hoop dat hij in de hondenhemel terechtkomt met onbeperkte hoeveelheden eten voor hem om te eten zonder ooit ziek te worden.

Harvard, Bagheera en ik houden van je en missen je. Bedankt voor een decennium van onvoorwaardelijke liefde!